Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Αγάπη


Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι αγαπάμε ή ποιόν αγαπάμε τελικά.
Τι είναι η αγάπη;
Ένστικτο ή μαθαίνεται όπως τόσες άλλες συμπεριφορές που αναπτύσσουμε στη ζωή μας; Κι αν είναι απλά μια μάθηση γιατί όσο μεγαλώνουμε γίνεται ολοένα πιο δυσνόητη και απρόσιτη ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο;
Σε αγάπησα όσο μπορούσα να αγαπήσω σαν άνθρωπος, μετάνιωσα που δεν σε αγάπησα όπως μ’ αγάπησες εσύ, αλλά αυτό είναι αγάπη, η διαφορετικότητα να γίνεται ένα, να συνυπάρχουν τα αντίθετα και να γεννούν ζωή.
Τόσα χρόνια κράταγα το χέρι σου και το ένιωθα ξένο, σε έχασα και κλαίω για αυτό που μου ανήκε.
Αγάπη, πόνος, αμφιθυμία…
παρελθόν, παρόν, νοσταλγία…
γέννηση, θάνατος, ζωή…
Από όλες τις αγάπες μας αυτό που μένει είναι αυτό που γινόμαστε, είναι το πρόσωπο που αντικρίζουμε κάθε πρωί στον καθρέφτη, το χαμόγελο που χαρίζουμε σε έναν άγνωστο, ο τρόπος που χαϊδεύουμε ένα ξένο σώμα, είναι η ευτυχία που γεμίζει την ψυχή μας, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, γιατί τελικά κανέναν δεν αγαπάμε περισσότερο από τον εαυτό μας… σημασία έχει όμως κατά πόσο αυτός ο εαυτός είναι δικός μας ή είναι δημιούργημα των σχέσεών μας.
Γιατί αυτό είναι η αγάπη τελικά  η μεταμόρφωση του εγώ μέσα από το εσύ και απαιτεί τόσο κόπο όσο και έμφυτο ταλέντο.


1 σχόλιο:

krisana είπε...

ωραια σελιδα!!!