Πόσο διαφορετικός είναι ο έξω κόσμος από τον μέσα μου….
Σαν δυο ξένες γλώσσες που προσπαθούν να βρουν κοινά σημεία επικοινωνίας.Κι όταν προσπαθώ να αρθρώσω κάνα δυο από τις λέξεις του, άναρθρες κραυγές βγαίνουν από το στόμα μου….
Κι έτσι απομένω παιδί τρομαγμένο να αφουγκράζομαι τη ζωή, την χαρά και τον πόνο, τα γέλια και τα δάκρυα με τις αισθήσεις….
Έτσι αφουγκράστηκα και σένα….
αφού καλά καλά δεν σε γνώρισα….
ψηλαφώντας με την αθωότητα ενός παιδιού τα σχήματα της ψυχής σου και ακούγοντας τους άηχους ήχους του μυαλού σου….να
νανουρίζουν το θηρίο που στοιχειώνει τα βράδια μου.
Έτσι σε γνώρισα και έτσι θα σε κρατήσω μέσα μου, μια εικόνα δική μου, αντανάκλαση στα μάτια σου….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου