Μάρτυρες του εαυτού μας (α)

Όταν μιλάμε για τη δυσκολία μας να βγούμε στη ζωή, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε ποιά είναι η "ζωή" στην οποία θέλουμε να βγούμε, έχοντας κατά νου ότι τα βασικά στοιχεία είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις και τα συναισθήματα. Όποιος ξέρει τους κανόνες για να "κολυμπήσει" καλά σ' αυτές τις δυο σφαίρες, ξέρει και εκείνους που θα τον βοηθήσουν να ενταχτεί στη ζωή.

Αποφασιστικής σημασίας για την επιβίωση δεν είναι λοιπόν τόσο οι νόμοι της φύσης όσο οι κανόνες και οι συμβάσεις των ανθρώπων, εκείνο το "εποικοδόμημα" που κατασκεύασε ο άνθρωπος πάνω απο το βασικό βιολογικό "οικοδόμημα". Ο φόβος για τη ζωή αφορά στους "νόμους" που έφτιαξαν οι άνθρωποι, είναι ο φόβος να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο και να αναμετρηθούμε με τους κανόνες του. Και πραγματικά, ένας άνθρωπος που ορθώνει με θάρρος το ανάστημά του μποροστά στους φυσικούς κινδύνους ενδέχεται να μην μπορεί να μιλήσει δημόσια - να μην μπορεί δηλαδή να αντιμετωπίσει μια κοινωνική κατάσταση. Φοβόμαστε να εκτεθούμε σε κοινωνικό επίπεδο. Οι ανθρώπινοι νόμοι μας κάνουν να ντρεπόμαστε, καθώς νιώθουμε εντονότερα το φόβο πως θα μας κρίνουν. Αυτός ο φόβος είναι κοινός σε όλους, αλλά διαφέρει ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούμε. Η καρδιά του προβλήματος είναι να κατανοήσουμε ποιά σχέση έχουμε με τα προσωπικά σχήματα αναφοράς, με τα ιδανικά πρότυπα με αποκορύφωμα το πρότυπο του "παντοδύναμου" θεού. Αυτό το επίθετο εκφράζει τη βαθιά επιθυμία του ανθρώπου να έχει απεριόριστες δυνατότητες. Η περίφημη απάντηση που έδωσε ο Γούντυ Άλεν όταν τον κατηγόρησαν οτι σκεφτόταν σα να ήταν ο ίδιος ο Μεγαλοδύναμος αυτοπροσώπως, ''είναι απαραίτητο να εμπνεόμαστε απο κάποιο πρότυπο", δεν ήταν απλώς μια σουρεαλιστική φράση.

Αυτή η προβολή της παντοδυναμίας πρέπει να μας βάλει να σκεφτούμε σοβαρά το ενδεχόμενο να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα και να βρούμε μια θετική σχέση με το φόβο μας. Δεν υπάρχει άλλη λύση γιατί, όσα εφόδια κι αν διαθέτουμε, η φύση και ο πολιτισμός θα είναι πάντοτε ισχυρότερα απο μας. Το αίσθημα πανικού είναι πάντοτε παρόν, αλλά η πρώτη μας δουλειά είναι να έρθουμε σε επαφή μ' αυτό  και να πάψουμε να το αγνοούμε. Τα παιδιά μπορούν να ξεγελούν τον εαυτό τους, αλλά εμείς οι ενήλικες δεν μπορούμε. Ερχόμαστε αναγκαστικά αντιμέτωποι μ΄αυτήν τη φαινομενικά καταστροφική διάσταση που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Όταν αποκαταστήσουμε σχέσεις μαζί της, για να μην υποταχτούμε, να μην παραμείνουμε δηλαδή παράλυτοι, πρέπει να υιοθετήσουμε μια γλώσσα κοινή με τη γλώσσα του φόβου.

Απο το βιβλίο του Aldo Carotenuto - Έρως και πάθος, τα όρια της αγάπης και του πόνου.