Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Συγχώρεση

Ο δρόμος της συγχώρεσης έχει πολλά εμπόδια. Το βασικότερο απ' αυτά είναι η αίσθηση πως, όταν συγχωρούμε, είναι σα να παραβλέπουμε τη συμπεριφορά που μας πλήγωσε.
Όταν όμως συγχωρούμε κάποιον δε σημαίνει ότι λέμε: "Δεν πειράζει που με πληγώνεις". Σημαίνει απλά πως για το δικό μας καλό, αφήνουμε την πληγή να γιατρευτεί, επειδή συνειδητοποιούμε πως η εμμονή σε μνησικακίες μας εξωθεί στη δυστυχία. Οι άνθρωποι που διστάζουν να συγχωρήσουν πρέπει να θυμούνται ότι δεν τιμωρούν κανέναν άλλον πέρα απο τον εαυτό τους.
Συγχώρεση δε σημαίνει ότι αφήνουμε τους άλλους να μας πατάνε. Είναι μια πράξη φιλανθρωπίας, με την καλύτερη έννοια της λέξης. Όταν συγχωρούμε, θυμόμαστε ότι κάποιος δεν ήταν στις καλύτερές του στιγμές όταν μας πλήγωσε. Θυμόμαστε ότι οι άλλοι είναι κάτι παραπάνω απο τα λάθη τους. Είναι άνθρωποι, έκαναν λάθη και έχουνε πληγωθεί και αυτοί όπως εμείς. Τελικά, η συγχώρεση συμβαίνει μέσα μας. Συγχωρούμε για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας. Η συμπεριφορά ενός άλλου είναι απλά η συμπεριφορά ενός άλλου. Δε χρειάζεται να συγχωρήσουμε τη συμπεριφορά, χρειάζεται μόνο να συγχωρήσουμε το πρόσωπο.
Η επιθυμία για εκδίκηση είναι ένα ακόμη εμπόδιο για τη συγχώρεση. Όταν ανταποδίδουμε τα ίσα, το πολύ πολύ να έχουμε μόνο μια προσωρινή αίσθηση ανακούφισης ή ικανοποίησης. Στη συνέχεια νιώθουμε ένοχοι που κατεβάσαμε τον εαυτό μας στο επίπεδο της συμπεριφοράς που απο την αρχή θεωρούσαμε λάθος. Θέλουμε αυτός που μας πλήγωσε να ξέρει πόσο πολύ πονέσαμε και έτσι του αντιγυρίζουμε το χτύπημα - και αργότερα νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερο πόνο. Δεν είναι λάθος να δείχνουμε στους άλλους τον πόνο μας, όταν όμως μένουμε προσκολλημένοι πάνω του, αυτοτιμωρούμαστε.
Δεν είναι εύκολο να συγχωρούμε. Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να αγνοήσουμε την κατάσταση. Κάποιες στιγμές ίσως νιώθουμε την παρόρμηση να συγχωρέσουμε, όμως το αναβάλλουμε, αφήνοντας παθητικά το ρεύμα της δυστυχίας να σταλάζει μέσα στη ζωή μας. Πολλές φορές χρειάζεται να απειληθεί η ζωή μας για να συνειδητοποιήσουμε ότι δε θέλουμε να ζούμε με τον τρόπο αυτόν και ότι δεν έχουμε μια αιωνιότητα για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.
Η μη συγχώρεση μας καθηλώνει. Γνωρίζουμε πολύ καλά αυτά τα παλιά εδάφη και ίσως νιώθουμε τόσο άνετα εκεί, ώστε η συγχώρεση να μοιάζει με παράτολμη περιπέτεια στο άγνωστο. Τις περισσότερες φορές προτιμάμε να ρίχνουμε στον άλλον την ευθύνη του λάθους, παρά να διορθώσουμε τη σχέση μας μαζί του. Με τα μάτια μας καρφωμένα στα λάθη των άλλων, δεν κοιτάμε ούτε τους εαυτούς μας ούτε τα δικά μας άλυτα προβλήματα. Με τη συγχώρεση ανακτάμε τη δύναμή μας να ζούμε και να ευημερούμε πέρα απο τα συμβάντα που μας πλήγωσαν και μας δυσαρέστησαν. Όταν ζούμε με τις πληγές μας, μένουμε αιώνια θύματά τους, με τη συγχώρεση υπερβαίνουμε αυτό που μας πλήγωσε. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μένουμε μόνιμα πληγωμένοι απο οτιδήποτε ή οποιονδήποτε. Η συνειδητοποίηση αυτή κρύβει μεγάλη δύναμη.

Απο το βιβλίο της Elisabeth Kubler - Ross - Μαθήματα ζωής

Δεν υπάρχουν σχόλια: