Μάχη με τις απαγορεύσεις (β)

Δεν είναι αυτή καθ' αυτή η σεξουαλική απιστία που προκαλεί άγχος στον άνθρωπο που ζηλεύει, αλλά ο φόβος πως θα χάσει αυτό που το ερωτικό στοιχείο αντιπροσωπεύει για τη σχέση. Οι δύο εραστές που για ημέρες ολόκληρες, μήνες ή χρόνια, μοιράστηκαν αυτή τη διάσταση της ύπαρξής τους, μόλις "ξεστρατίσει" απο τη σχέση το ενδιαφέρον του αγαπημένου τους νιώθουν πως τα πάντα έχουν προδοθεί. Τότε εκδηλώνεται το παιδί που έχουμε μέσα μας, φοβόμαστε πως θα χάσουμε την αγάπη και την υποστήριξη. Είναι ο φόβος της εγκατάλειψης. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι ωριμότητα σημαίνει απαραίτητα και απουσία ζήλιας, γιατί η ωριμότητα στις ερωτικές σχέσεις δεν συνίσταται στο να μη νιώθουμε κτητικότητα. Αυτό είναι ένα στερεότυπο που έχει ενδιαφέρον να μάθουμε πού έχει τις ρίζες του. Και μ' αυτό ξαναερχόμαστε σε ένα εξαιρετικά προσφιλές μου θέμα. Την εξακρίβωση του πώς ορισμένες διαστάσεις της παιδικής ηλικίας, όπως η ζήλια, το αίσθημα της ιδιοκτησίας κ.λ.π. στην πραγματικότητα αποτελούν τη βάση για την ανάπτυξή μας ως ατόμων και την κατάκτηση της αυθεντικότητάς μας.

Πιστεύω ότι το άτομο που δεν ζηλεύει το σύντροφό του δεν είναι αυθεντικό. Αν δούμε τη ζωή μας σαν μια σειρά στρωμάτων σε διάταξη θα πρέπει να πούμε ότι κάθε "στρώμα" είναι σημαντικό. Θεωρώ λοιπόν ότι, κατά παράδοξο τρόπο, πρέπει να διατηρήσουμε την ικανότητά μας να ζηλεύουμε. Η αλήθεια είναι ότι η ζήλια μπορεί να εκφράζει και την επιθυμία να είμαστε το επίκεντρο της προσοχής και γενικά η ιδιαίτερα έντονη και μη ρεαλιστική εκδήλωσή της φανερώνει ψυχολογικά προβλήματα. Αλλά είναι άλλο τόσο αλήθεια ότι συνειδητοποιούμε τον έρωτα μόνον όταν αυτή η εμπειρία διασταυρώνεται με το δραματικό και παράλογο φαινόμενο της ζηλοτυπίας. Μ' άλλα λόγια, καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας και κατανοούμε βαθύτερα τί μορφής σχέση έχουμε με τον άνθρωπο που αγαπούμε μόνο όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους αισθήματα. Είναι σα να πρέπει να βιώσουμε τον έρωτα σαν αγωνία, σαν επιθυμία να ζούμε στην αβεβαιότητα. Θα έλεγα πως υπάρχουν άνθρωποι που "τό χει η μοίρα τους" να διαλέγουν καταστάσεις όπου το ενδεχόμενο να τους φύγει ο άνθρωπος που αγαπούν έχει αυξημένες πιθανότητες. Μερικές φορές μοιάζει πως κάποιοι άνθρωποι νιώθουν ζωντανοί μόνο όταν αγαπούν μ' αυτό τον τρόπο. Απο την άλλη πλευρά, ο άνθρωπος που θέλει εξουσία δεν μπορεί να ζει σ' αυτή την κατάσταση, πράγμα που σημαίνει εξουσία και έρωτας δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ο άνθρωπος που αναλώνεται στην επιθυμία να εξουσιάζει δεν είναι σε θέση να αφεθεί ολοκληρωτικά στον έρωτα, γιατί κάτι τέτοιο, εκτός των άλλων, προϋποθέτει την προσήλωσή του σε κάτι που μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαθεί.

Απο το βιβλίο του
Aldo Carotenuto - Έρως και πάθος, τα όρια της αγάπης και του πόνου.