Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Το Πένθος - (δ) Απο τα 12 μέχρι και την εφηβεία

Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου προκαλεί μια αληθινή εξέγερση, η οποία προσδίδει ακόμα δραματικότερη χροιά στην κλασσική ερώτηση του εφήβου: "Γιατί;". Κάποιοι έφηβοι εκφράζουν τα συναισθήματα αγάπης και μίσους που νιώθουν, κάποιοι άλλοι τα καταπνίγουν. Σε κάθε περίπτωση, η προσγείωση στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτής της περιόδου είναι η αυτοκτονία. Το πένθος μπορεί να γίνει για τον έφηβο η "σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι", οδηγώντας τον στην αποτίναξη των δοκιμασιών της ζωής. Το φλέρτ με τα ναρκωτικά και τον κίνδυνο απαιτεί άγρυπνη παρακολούθηση.
Το εφηβικό πένθος, αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Ο φόβος που νιώθουν οι μελλοντικοί ενήλικες, σε συνδυασμό  με την συχνή ατίθαση συμπεριφορά τους, δημιούργησε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, την εντύπωση ότι έχουν τον απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων τους. Μεγάλο σφάλμα. Απλώς, ο νέος καταφεύγει, συχνά, στην άρνηση, και μέσω αυτής, μπλοκάρει τη διεργασία του πένθους.
Τί είναι λοιπόν η εφηβεία; Πρόκειται για μια μεταβατική περίοδο βιοψυχολογικών αλλαγών, κατά την οποία το παιδί εγκαταλείπει, σταδιακά, τη μαγική σκέψη και το αίσθημα ότι είναι παντοδύναμο. Είναι, επίσης, η περίοδος κατά την οποία ταυτίζεται έντονα με τους συνομηλίκους του, ενώ, ταυτόχρονα, αναζητά την αυτονομία του (εκκεντρικότητα, ακατανόητη εφηβική συμπεριφορά). Ο φόβος μήπως τον απορρίψουν οι φίλοι του, και το άγχος μήπως προδοθεί στους γονείς του, τον ωθούν να κλειστεί στον εαυτό του και να αρνηθεί κάθε ευαισθησία του. Η άρνηση της ευαισθησίας του συνοδεύεται απο μια συμπεριφορά επίδειξης δύναμης, η οποία δοκιμάζεται σκληρά μπροστά στις ανάγκες του γονέα, που πενθεί για το χαμό του συντρόφου του. Ο έφηβος μπορεί, τότε, να εγκλωβιστεί σ' ένα ρόλο "παρηγορητή" του γονέα, και να αποκρύψει τη δική του θλίψη.
Υπάρχουν, ακόμη, πολλές πιθανότητες να μεταθέσει τις δυσκολίες της διεργασίας του πένθους στα σύμφυτα με την εφηβεία προβλήματα. Κατά την περίοδο αυτή, οι σωματικές και ψυχολογικές αλλαγές προκαλούν αναστάτωση στον έφηβο, ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ο έντονος κοινωνικός προβληματισμός του. Για να μην αναφερθούμε στο κεφαλαιώδες θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης....
Οι έφηβοι λοιπόν, δεν αγνοούν τον θάνατο, απλώς, άλλοτε προσπαθούν να τον προσεγγίσουν, κι άλλοτε να τον απωθήσουν, ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι είναι δίπλα τους. Γι' αυτό το θέμα του θανάτου πρέπει να συζητιέται διεξοδικά με τους εφήβους. Αν, αντίθετα, επιχειρήσουμε να το θίξουμε επιφανειακά, μάλλον θα αντιμετωπίσουμε την ειρωνία τους για το ενδιαφέρον μας. Ο μόνος τρόπος να ανοίξουμε διάλογο με τους εφήβους είναι να είμαστε αυθεντικοί.

Απο το βιβλίο της
Marie - Frederique Bacque - Πένθος και υγεία

Δεν υπάρχουν σχόλια: