Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Ευτυχία

Ένα απο τα μεγαλύτερα παράδοξα με τα οποία δίνουμε ολόκληρες μάχες είναι οι σκοτεινές ή σκιώδεις μας πλευρές. Συνήθως προσπαθούμε να απαλλαγούμε απ' αυτές, όμως το να πιστεύουμε ότι μπορούμε να εξοστρακίσουμε τις "σκοτεινές μας πλευρές" είναι και ουτοπικό και μη αυθεντικό. Αυτό που έχουμε ανάγκη να βρούμε είναι η ισορροπία μεταξύ των αντίθετων δυνάμεών μας. Η πράξη της ισορροπίας είναι δύσκολη, είναι όμως μέρος της ζωής. Εάν μπορούμε να το δούμε αυτό ως μία εμπειρία τόσο φυσική όσο και το ότι η νύχτα διαδέχεται την ημέρα, τότε θα νιώσουμε μεγαλύτερη ικανοποίηση απ' ότι αν προσποιούμασταν ότι η νύχτα δεν θα έρθει ποτέ. Η ζωή έχει τις καταιγίδες της. Και οι καταιγίδες περνάνε πάντα. Ακριβώς όπως δεν υπήρξε ποτέ μια μέρα χωρίς νύχτα ή μια καταιγίδα που κράτησε για πάντα, έτσι κι εμείς δε μένουμε ποτέ μόνο στη μία πλευρά του εκκρεμούς της ζωής. Βιώνουμε το καλό και το κακό, την ημέρα και τη νύχτα, το γιν και το γιανγκ. Και πολλές φορές, διδάσκουμε ακριβώς αυτό που έχουμε ανάγκη να μάθουμε.
Ζούμε μέσα σ' αυτά τα παράδοξα, μέσα σε άπειρα πράγματα που μας πάνε πότε απ' τη μια και πότε απο την άλλη. Μολονότι αληθεύει ότι η ευτυχία μας δεν εξαρτάται απο εξωτερικές συνθήκες, αντισταθμίζουμε πάντα αυτήν την αλήθεια με την πραγματικότητα του κόσμου. Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας μας επηρεάζουν. Θα ήμασταν εξωπραγματικοί, εάν λέγαμε σε κάποιον που βιώνει μια τραγωδία, "αυτό δεν πρέπει να σε επηρεάζει". Οι απώλειες είναι υπαρκτές. Ταυτόχρονα, και μέσα απο τις χειρότερές μας φάσεις, ανακαλύπτουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Πάντα ξεπερνάμε τις τραγωδίες και πάντα συνεχίζουμε το ταξίδι της αναζήτησης της ευτυχίας. Ο ήλιος πάντα ανοίγει ένα ρήγμα στο σκοτάδι, και καταμεσής του θανάτου μερικές φορές ανακαλύπτου
με τη ζωή.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Προδότης - προδομένος

Στους μεγάλους έρωτες, ο χωρισμός και η προδοσία βιώνονται ως "θανάσιμες μαχαιριές" στο σώμα όσο και στην ψυχή. Η εγκατάλειψη απο το αγαπημένο πρόσωπο δημιουργεί μια σειρά απο σωματικά συμπτώματα, παρότι εμείς μπορούμε να μη συνειδητοποιούμε τη σχέση ανάμεσα σ'αυτά και τη δραματική ψυχική μας κατάσταση. Πολύ συχνά ο ψυχικός πόνος που πνίγεται και δαμάζεται στο συνειδητό επίπεδο μπορεί να μετατραπεί σε αληθινή σωματική αδιαθεσία. Πιστεύοντας ότι ο άλλος πήρε μαζί του ένα κομμάτι του εαυτού μας, νιώθουμε ακρωτηριασμένοι, νιώθουμε ότι έχει καταστραφεί η σωματική μας ακεραιότητα και αρμονία. Είναι σαν ο προδότης, αφού μας εγκατέλειψε, να έχει στη διάθεσή του και ένα "βοηθητικό εγώ" το δικό μας κλεμμένο "Εγώ". Έτσι ο προδομένος βλέπει τον προδότη ως διώκτη και βασανιστή του. Σ' αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό να αποκατασταθεί μια σχέση με την πραγματικότητα, πράγμα για το οποίο χρειάζεται πραγματική προσπάθεια απο τη μεριά του εγώ, ενός εγώ που δεν τρέφεται με την εξάρτηση. Διαφορετικά, δίνουμε στον προδότη θέση παράσιτου στη ζωή μας, βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του θύματος με όλο και εντονότερα αισθήματα καταδίωξης, κάτι που, κατά παράδοξο τρόπο, θα χρησιμοποιήσουμε για να μην αλλάξουμε, να μη φροντίσουμε τον εαυτό μας, να μην αναλάβουμε τις ευθύνες για τον εαυτό μας.
Η αλήθεια είναι, ότι η προδοσία δεν βαρύνει ποτέ μόνον τον ένα απο τους δύο συντρόφους. Κατά κάποιο τρόπο, προδότης και προδομένος ερμηνεύουν και οι δύο το ίδιο σενάριο, στο οποίο όμως ο προδότης έχει τον πιο βαρύ ρόλο, αφού αυτός πρέπει να ετοιμάσει τις βάσεις για την αναθεώρηση και τη διάλυση μιας σχέσης που δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης. Συχνά ο προδομένος προαισθάνεται το επερχόμενο δράμα, αλλά έχοντας επενδύσει τα πάντα στον άλλο, προσποιείται πως δεν υποψιάζεται τίποτε. Έτσι ο κόσμος γεμίζει απο σαπουνόπερες, όπου η λέξη "αγαπώ" κακοποιείται στην κυριολεξία. "Δένω" θα ήταν η πιο κατάλληλη λέξη, δένω τον άλλο χειροπόδαρα στο ναρκισσιστικό μου όνειρο.


Απο το βιβλίο του A.Carotenuto "Αγάπη και προδοσία"

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Η συμπεριφορά του "νευρωσικού"

Ο Adler, θεωρεί πως "το πρόβλημα της απόστασης" είναι εξέχουσας σημασίας για την ερμηνεία της συμπεριφοράς του "νευρωσικού". Ο νευρωσικός, απο την άποψη της ατομικής ψυχολογίας, τείνει σταθερά να διατηρεί μια απόσταση ανάμεσα στον εαυτό του και τα προβλήματά του, ανάμεσα στον εαυτό του και τις αποφάσεις που πρέπει πρέπει να πάρει, ανάμεσα στον εαυτό του και τις πράξεις που πρέπει να κάνει. Αυτή η απόσταση παίρνει τη μορφή συμπτωμάτων, όπως σωματικοί πόνοι και  άρνηση συγκινήσεων. Η τελετουργία ενός ψυχαναγκαστικού ατόμου, κατά  τον Αndler, μπορεί να είναι η παρεμβολή απόστασης ανάμεσα στον εαυτό του και τα συναισθήματά του. Σ' αυτή την απόσταση περιλαμβάνονται μια φαινομενολογία της απόστασης και μια φαινομενολογία της προδοσίας. Π.χ, η οικογένεια δημιουργεί απόσταση ανάμεσα στον εαυτό της και τον έξω κόσμο καθώς και απόσταση ανάμεσα στα μέλη της. Υπάρχει, επίσης, μια φυσική απόσταση ασφαλείας, ας πούμε, και μια κοινωνική απόσταση που υποστηρίζεται ποικιλοτρόπως απο τις κοινωνικές συμβάσεις που παρατηρούνται στις διάφορες εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής. Ο Adler μιλάει για τους διάφορους βαθμούς έντασης με την οποία ο ασθενής εκφράζει τον "αποχωρισμό του απο τον κόσμο και την πραγματικότητα" και διαιρεί αυτή την απόσταση στις εξής τέσσερις κατηγορίες:
  1. Την κίνηση παλλινδρόμησης (που σε ευρεία κλίμακα περιλαμβάνει την αυτοκτονία και την αγοροφοβία, το άγχος και τη νευρική ανορεξία, την αμνησία και τον εθισμό στα ναρκωτικά)
  2. Τη στάση (που περιλαμβάνει τις προστατευτικές συμπεριφορές, όπως η αϋπνία, η ανικανότητα κ.λ.π, που εμποδίζουν το υποκείμενο να προχωρήσει πολύ μακριά)
  3. Τις ψυχαναγκαστικές αμφιβολίες και "την απομάκρυνση και επιστροφή ιδεών ή πράξεων" (εδώ ο Andler περιλαμβάνει την υπερβολική έμφαση των δυσκολιών, τη νοσηρή σχολαστικότητα, το γύρισμα πίσω, τις αργοπορίες κ.α)
  4. Τη δημιουργία εμποδίων.
Ο Adler γράφει:

"Η ζωή του νευρωσικού, δεδομένης της καταπιεσμένης αντίσρασής του προς τη κοινωνία, εκτυλίσσεται κυρίως μέσα στον οικογενειακό κύκλο. Όταν ο ασθενής βρεθεί στο μεγάλο κύκλο της κοινωνίας, εκδηλώνει μια παλλίνδρομη κίνηση προς τον οικογενειακό κύκλο"


Απο το βιβλίο του Α.Carotenuto "Αγάπη και προδοσία".



.