Σε περίοδο "κρίσεων"

Το πεπρωμένο και η εξέλιξή μας, παίρνουν μορφή τη στιγμή που βιώνουμε δύσκολες περιστάσεις. Θα λέγαμε ότι όταν η ζωή κυλά ομαλά, δίχως απρόβλεπτα, προβλήματα και αντιξοότητες είναι σαν να μην ζούμε. Όταν  ζούμε ένα δραματικό γεγονός, ένα δυσάρεστο συμβάν, είναι σαν να μας χτυπάει ο κεραυνός που φωτίζει ξαφνικά άγνωστες πλευρές του εσωτερικού μας κόσμου, δρόμους που μάταια αναζητούσαμε καιρό.

Ο μεγενθυντικός φακός μέσα απο τον οποίο παρατηρούμε τον κόσμο όταν ζούμε ένα προσωπικό δράμα, διαφέρει κατά πολύ απο αυτόν που έχουν στη διάθεσή τους οι συνάνθρωποι της επίπεδης και ατάραχης ζωής. Συνεπώς, αντιλαμβανόμαστε ότι ο βαθύς ψυχικός πόνος για τον οποίο συζητούμε, ενεργοποιεί μια διαφορετική, συμπληρωματική μας διάσταση και μας οδηγεί στη λεγόμενη ¨κρίση¨.

"Είμαι σε κρίση" σημαίνει ότι βιώνω κάποιες ιδιαίτερες δυσκολίες που προκαλούν στεναχώρια και πόνο. Εντούτοις, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι "ώρες της κρίσης", παρά τα φαινόμενα, είναι απο τις ευτυχέστερες και τις σημαντικότερες της ζωής μας. Οι αιτίες για τις οποίες η κρίση παρουσιάζεται ως κάτι το τόσο θετικό δεν πρέπει να αναζητηθούν στην τυχαία στιγμή που αυτή πυροδοτεί, αλλά στις μεταμορφώσεις που θα επιφέρει με το πέρασμα του χρόνου.

Η περίοδος της κρίσης μάς βάζει να δούμε και να ακούσουμε πράγματα που θα περνούσαν απαρατήρητα. Ο άνθρωπος που δεν έχει βρεθεί ποτέ του σε κρίση είναι τυφλός και κουφός μπροστά στις μεγάλες πανανθρώπινες αλήθειες.

Απο το βιβλίο του A.Carotenuto "Η ψυχή της γυναίκας"

Προσωπική διαδρομή

"Ήρωας", εν γένει, είναι αυτός που αψηφά τους κινδύνους, που δεν προσπαθεί να ξεφύγει απο τα εμπόδια αλλά τα αντιμετωπίζει θαρρετά προκειμένου να εκπληρώσει το στόχο του. Χαρακτηριστικό του ήρωα είναι η μεγάλη του δύναμη που, όπως είδαμε, συχνά αντλεί απο το δεσμό με άλλο άτομο. Στην καθημερινή ζωή, "ήρωας" είναι αυτός που χρησιμοποιεί με δεξιοτεχνία τα όπλα και τα μέσα που διαθέτει. Οι άνδρες, σε μεγάλο ποσοστό, θεωρούν ισχυρό όπλο το χρήμα, ενώ οι γυναίκες το φυσικό κάλλος και την τέχνη της σαγήνης. Για να αντιμετωπίσουμε όμως τη μεγάλη πρόκληση της ζωής, πρέπει να οπλιστούμε με πολύ μεγάλη υπομονή και να τη χρησιμοποιούμε σε μικρές δόσεις ξέροντας πως τα αποτελέσματα δεν είναι άμεσα.

Στον πίνακα του Boticelli η θεσπέσια Αφροδίτη αναδύεται απο τη θάλασσα μέσα σε ένα κοχύλι το οποίο, όπως αναφέραμε, παραπέμπει στην ιδέα της μακρόχρονης και σχολαστικής δουλειάς για τη δημιουργία του μαργαριταριού. Η γυναίκα δεν έχει την υποχρέωση να είναι όμορφη, όπως και ο άνδρας δεν έχει την υποχρέωση να είναι πλούσιος και ισχυρός: το αρσενικό και θηλυκό οφείλουν όμως να οπλίζονται με την υπομονή που χρειάζεται για να μεταμορφωθούν σε μοναδικά πλάσματα, σε ήρωες με προσωπικές περιπέτειες.

Πόσα χρόνια απαιτούνται γι' αυτό; Ερώτηση που έρχεται κι επανέρχεται, αλλά η απάντηση είναι μόνο μία: η ζωή ολόκληρη! Η κάθε μας στιγμή είναι και ένα πέρασμα, μια ακόμη ευκαιρία για να προσθέσουμε κι άλλη ψηφίδα στο μεγάλο ψηφιδωτό της προσωπικότητάς μας.

Απο το βιβλίο του A.Carotenuto "Η ψυχή της γυναίκας"

Υγιής εγωισμός

Το αίσθημα της ασφάλειας είναι το πρώτο και βασικό λιθάρι στο χτίσιμο της προσωπικότητας, της ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης, και όταν δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε τους στόχους μας ανεκπλήρωτους. Η επιδοκιμασία και η υποστήριξη του γονιού δίνουν δύναμη και ενέργεια, και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ενδυνάμωση της προσωπικότητας και της ασφάλειας του ατόμου.

Για τα άτομα που αισθάνονται πως οι γονείς δεν τους καταλαβαίνουν, δεν τους αποδέχονται και δεν τους υποστηρίζουν, θα είναι πολύ δυσκολότερο να κερδίσουν την αυτονομία, να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι και να πάψουν να αναζητούν αδιάκοπα την αποδοχή του άλλου. Άνθρωποι αυτού του τύπου και των δύο φύλων δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς σύντροφο, χωρίς τη στήριξη και τη συμπαράσταση ενός ανθρώπου με τον οποίο μοιράζονται τη ζωή τους. Αυτό που πραγματικά μας επιτρέπει να ενηλικιωθούμε και να αυτονομηθούμε είναι η επαφή με τον άλλο, είναι ο "κόσμος των σχέσεων".

Προδοσία και εγκατάλειψη

Η προδοσία είναι κάτι που πρέπει να το δουλέψουμε καλά μέσα στο μυαλό μας. Δεν πρέπει να αναγορευτούμε δικαστές και να καταδικάσουμε συλλήβδην τον άλλον, υποβιβάζοντάς τον έτσι, σαν τον Εωσφόρο, απο άγγελο σε διάβολο. Μ' αυτόν τον τρόπο αρνούμαστε ό,τι καλό κι αξιαγάπητο είχαμε βρει στο συγκεκριμένο πρόσωπο. Αν με ρωτούσαν ποιός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ωριμότητα, θα απαντούσα ότι είναι αυτός που περνάει μέσα απο τέτοιες εμπειρίες, γιατί σ' αυτές ερχόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με την πρωταρχική μας απώλεια. Ο άνθρωπος που δεν έχει περάσει μέσα απο την εμπειρία της προδοσίας αναγνωρίζεται, δείχνει ανωριμότητα. Αγαπώντας μόνον εκ του ασφαλούς, σημαίνει ότι παραμένουμε παιδιά. Θα θυμάμαι πάντοτε ένα γράμμα του Γιούνγκ προς τη Σαμπίνα Σπιλράιν...."είναι για μένα ν' αγαπήσω παρά μόνο για την ίδια την αγάπη, χωρίς άλλο σκοπό, χωρίς ανάγκη να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά μου ή να υποσχεθώ οτιδήποτε".

Είναι λόγια που μπορεί κανείς να υπογράψει χωρίς δεύτερη σκέψη. Τί νόημα έχει να αγαπούμε μονο όταν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη; Αυτές είναι παιδιάστικες απαιτήσεις, αλλά το παιδί που βρίσκεται μέσα μας πρέπει να συμβαδίσει με την πιο δραματική διάσταση της ωριμότητάς μας.

Απο το βιβλί του A.Carotenuto "Έρως και Πάθος : τα όρια της αγάπης και του πόνου".