Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Προδοσία και εγκατάλειψη

Η προδοσία είναι κάτι που πρέπει να το δουλέψουμε καλά μέσα στο μυαλό μας. Δεν πρέπει να αναγορευτούμε δικαστές και να καταδικάσουμε συλλήβδην τον άλλον, υποβιβάζοντάς τον έτσι, σαν τον Εωσφόρο, απο άγγελο σε διάβολο. Μ' αυτόν τον τρόπο αρνούμαστε ό,τι καλό κι αξιαγάπητο είχαμε βρει στο συγκεκριμένο πρόσωπο. Αν με ρωτούσαν ποιός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ωριμότητα, θα απαντούσα ότι είναι αυτός που περνάει μέσα απο τέτοιες εμπειρίες, γιατί σ' αυτές ερχόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με την πρωταρχική μας απώλεια. Ο άνθρωπος που δεν έχει περάσει μέσα απο την εμπειρία της προδοσίας αναγνωρίζεται, δείχνει ανωριμότητα. Αγαπώντας μόνον εκ του ασφαλούς, σημαίνει ότι παραμένουμε παιδιά. Θα θυμάμαι πάντοτε ένα γράμμα του Γιούνγκ προς τη Σαμπίνα Σπιλράιν...."είναι για μένα ν' αγαπήσω παρά μόνο για την ίδια την αγάπη, χωρίς άλλο σκοπό, χωρίς ανάγκη να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά μου ή να υποσχεθώ οτιδήποτε".
Είναι λόγια που μπορεί κανείς να υπογράψει χωρίς δεύτερη σκέψη. Τί νόημα έχει να αγαπούμε μονο όταν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη; Αυτές είναι παιδιάστικες απαιτήσεις, αλλά το παιδί που βρίσκεται μέσα μας πρέπει να συμβαδίσει με την πιο δραματική διάσταση της ωριμότητάς μας.



Απο το βιβλί του A.Carotenuto "Έρως και Πάθος : τα όρια της αγάπης και του πόνου".

Δεν υπάρχουν σχόλια: