Το δώρο της θεραπείας

Πολλές φορές αναρωτιέμαι για την αποτελεσματικότητα της ψυχοθεραπείας στις ζωές των ανθρώπων που με επισκέπτονται. Αγωνιώ, παλεύω, επαναπροσδιορίζω στόχους, προσδοκίες, ελπίδες και συνεχώς  αμφισβητώ τα αποτελέσματα των θεραπειών. Χάνομαι μέσα σε έναν εγωιστικό λαβύρινθο σκέψεων και συναισθημάτων, μέχρι που έρχονται οι συνοδοιπόροι μου (δεν θα πω πελάτες), να μου υπενθυμίσουν με ένα τρόπο γνήσιο το δώρο της θεραπείας!

Παραθέτω ένα κείμενο που μου έδωσε η Κατερίνα, για το νόημα της ζωής και την ευχαριστώ βαθύτατα γιατί με τον τρόπο της συνετέλεσε χωρίς να το ξέρει στην εδραίωση της πίστης μου στον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να έχει η ψυχοθεραπεία στις ζωές των ανθρώπων.

"Το νόημα της ζωής μου;

Αν και ποτέ δεν το έχω απαντήσει στον εαυτό μου, ούτε καν το έχω ρωτήσει και όταν τον έχω ρωτήσει. Σκατά, καμιά απάντηση.

Στην φάση που είμαι αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να πω ότι πολύ μεγάλο νόημα για μένα έχει το να με μαθαίνω μέρα με την μέρα, να ανακαλύπτω πτυχές μου κρυμμένες βαθιά που άλλες τις ξέρω και άλλες ούτε που τις έχω γνωρίσει ακόμα, να με αποδέχομαι και να με  αγαπάω σε όλες μου τις εκδοχές, να με συγχωρώ με τις αποτυχίες μου, αλλά πάνω απ' όλα να με μάθω.

Σ'αυτό το ταξίδι μου που δεν ξέρω το τέλος του ποιό θα είναι και να σου πω την αλήθεια δεν το σκέφτομαι κιόλας, αυτό που νιώθω και ζω για πρώτη φορά για κάτι τόσο προσωπικό, είναι η διαδρομή που έχω επιλέξει μαζί σου, και που θα μου μείνει αξέχαστη και μοναδική. Μέσα απο αυτήν την διαδρομή σιγά σιγά πιστεύω ότι θα βρω τον θησαυρό μου και την ευτυχία μου.

Αν είσαι αληθινή..... ελπίζεις, χαίρεσαι, εκτιμάς, πέφτεις, σηκώνεσαι, πονάς ,γελάς, προχωράς παρακάτω, αγαπάς. Μέσα απ' αυτά τα συναισθήματα που βιώνεις, βγάζεις κάποιο νόημα. Οτι είσαι άνθρωπος και θέλεις να ζήσεις να χαρείς να γευτείς τη ζωή. Όλα αυτά τα λεπτά της ζωής σου να τα κάνεις να αποκτάνε νόημα για σένα και μόνο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Να βρίσκεις στιγμές που θα σε κάνουν ευτυχισμένη. Δεν την ήξερα αυτή τη λέξη, χρόνια έμεινε μακριά μου, εγώ την είχα διώξει φαίνεται.

Ζω και αναπνέω για να με δω πως θα φτιάξω μια ζωή που αξίζει για να την ζεις. Αν το θέλω, αυτό είναι το νόημά μου εμένα. Να γουστάρω να φτιάξω τη ζωή που θέλω και όποιος θέλει να βαδίσει πλάι μου. Είναι τόσο απλό αυτό που θέλω όσο και δύσκολο μέσα σ' όλα αυτά τα σκατά που μας έρχονται συνέχεια, αλλά βαθιά μέσα μου ελπίζω και εύχομαι για το καλύτερό μου.....και αν πάλι δεν έρθουν τα καλύτερα, δεν πειράζει. Θα έρθουν άλλα για να μάθουμε και κάτι άλλο ακόμα......

Αυτό που πιστεύω για το νόημα της ζωής, βρίσκεται σε πολύ απλά πράγματα. Αν πετύχει το άθροισμα των συναισθημάτων σε συνδιασμό με τις πράξεις σου, τις επιλογές και τις επιθυμίες σου, θέλω να πιστεύω ότι πέτυχε......!

 

                                                              Σ'ευχαριστώ πολύ Κατερινάκι! (Δήμητρα)

Οι "άρρωστοι" γονείς

Ε. Σεξουαλική Βία

Το έσχατο όριο οικογενειακής βίας είναι όταν ένας απο τους γονείς διαπράττει αιμομιξία (συνήθως ο πατέρας προς την κόρη, ή την θετή κόρη). Το παιδί βιάζεται σε ό,τι πιο μύχιο κρύβει μέσα του, δεν μπορεί πουθενά να βρει καταφύγιο.

Η βία υποβόσκει παντού, είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα της οικογεναιακής εστίας, το παιδί δέχεται απο παντού ενοχικά μηνύματα: "Αν δεν το κάνεις δεν θα σε αγαπούν πια", "Αν αρνηθείς, θα στεναχωρηθώ και θα είμαι δυστυχισμένος", "Θα κάνω κακό σε όλους σας, σε σένα, στην μαμά και στον μικρό σου αδερφό", "Αν μιλήσεις, θα με βάλουν φυλακή και θα φταις εσύ...."

Συχνά είναι συνένοχη και η μάνα, είτε παθητικά είτε ενεργητικά ("Αν αρνηθείς, θα το πληρώσουμε όλοι μας").

Ας ακούσουμε μια νεαρή ασθενή μας, 16 χρόνων, που υπήρξε θύμα βιασμού απο τον θετό πατέρα της: "Δεν ξέρω ποιό τρόπο να βρω για να αντιδράσω. Αν δεχτώ, σιχαίνομαι μετά τον εαυτό μου, νιώθω ότι είμαι ανώμαλη. Αν αρνηθώ, με κατηγορεί ότι είμαι κακιά και κομπλεξική. Αν του αντισταθώ, με εκδικείται ξεσπώντας στην μητέρα μου και στον μικρό μου αδερφό. Αισθάνομαι ότι η μητέρα μου προτιμά να ενδώσω...."

Τα παιδιά που υπήρξαν  θύματα σεξουαλικής κακοποίησης φέρουν σοβαρά τραύματα στην αυτοεκτίμησή τους, παρουσιάζουν ψυχικές διαταραχές, η προσωπικότητά τους είναι εντελώς "σκόρπια".

 

 

"Σκόρπια" προσωπικότητα και αυτοεκτίμηση.

 

Τα άτομα αυτά είναι πολύ ασταθή στους ερωτικούς δεσμούς τους: δυσκολεύονται πολύ να κάνουν φυσιολογική σχέση με κάποιον, είναι υπερευαίσθητα σε οτιδήποτε θυμίζει απόρριψη ή εγκατάλειψη.

Αν δεχτούν κάποια επίπληξη ή κατάκριση, αν βιώσουν έναν χωρισμό, θα πέσουν σε απόγνωση, οι αντιδράσεις τους θα είναι απρόβλεπτες, συχνά εναντίον του εαυτού τους: κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας, αυτοτιμωρούνται(καίγονται με τσιγάρα, ή χαρακώνουν το δέρμα τους με ξυράφι).

Οι ψυχίατροι γνωρίζουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις με σοβαρές διαταραχές άγχους και κατάθλιψης.

Η ψυχοθεραπεία είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τους ασθενείς αυτούς, είναι εξαιρετικά ευάλωτοι και αδύναμοι, έχουν πολύ κακή εικόνα για τον εαυτό τους.

Η αυτοεκτίμησή τους είναι καταρρακωμένη, σιχαίνονται τον εαυτό τους, το σώμα τους, τις αντιδράσεις τους, τα συναισθήματά τους. Η αυτοεκτίμησή τους είναι τόσο κλονισμένη που δυσκολεύονται πολύ να κάνουν σχέση, και την παραμικρή ακόμη απομάκρυνση του συντρόφου τους την βιώνουν σαν απόρριψη. Οι έρευνες λένε ότι τα άτομα αυτά θα πρέπει να έχουν βιώσει στην παιδική τους ηλικία, είτε έλλειψη αγάπης σε μεγάλο βαθμό είτε κάποια κακοποίηση ή άμεση σεξουαλική βία.




Απο το βιβλίο C. Andre & F. Lelord "Η αυτοεκτίμηση - μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου"

Οι "άρρωστοι" γονείς

Δ. Σωματική Βία

Οι γονείς αυτοί, συχνά  για λόγους που οφείλονται σε δικές τους οδυνηρές παιδικές εμπειρίες, δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα βίαια ξεσπάσματά τους στα παιδιά. Το οικογενειακό περιβάλλον γίνεται επικίνδυνο για το παιδί και ανεξέλεγκτο, όπως και στην περίπτωση των αλκοολικών. Το παιδί καταγράφει στον ψυχισμό  του ότι πουθενά δεν μπορεί να είναι ασφαλές, ό,τι και αν κάνει το ίδιο. Και, πολύ χειρότερα, ότι φταίει και εκείνο για όσα συμβαίνουν.

Ένας ασθενής που υπήρξε στα παιδικά του χρόνια θύμα βίας, μας λέει:

" Όταν ήμουν μικρός, πίστευα ότι ο πατέρας μου με χτυπούσε γιατί ήμουν κακός. Ποτέ δεν χτυπούσε την αδελφή μου, έτσι νόμιζα ότι έφταιγα πάντα εγώ, ότι δεν ήμουν άξιος για τίποτα, ότι το ξύλο ήταν η τιμωρία που μου άξιζε".

Όταν ο άλλος γονιός παραμένει απαθής μπροστά στη βία, γίνεται συνένοχος και το παιδί διαμορφώνει μέσα του την πεποίθηση ότι δεν αξίζει, ότι και μόνο που ζει και αναπνέει κάνει τους άλλους να του επιτίθενται. Οι ψυχολόγοι ονομάζουν την περίπτωση αυτή "οικογενειακό ολοκαύτωμα".

Η αυτοεκτίμηση του παιδιού δοκιμάζεται ανεπανόρθωτα, αμφιβάλλει για την αξία του, έχει την τάση να αυτοτιμωρείται....."αφού οι ίδιοι μου οι γονείς δεν προστάτεψαν τη σωματική μου ακεραιότητα, σημαίνει ότι δεν αξίζω.....".

 

 

 

Απο το βιβλίο C. Andre & F. Lelord "Η αυτοεκτίμηση - μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου"

 

 

 

 

 

Οι "άρρωστοι" γονείς

Γ. Λεκτική Βία

Οι γονείς που ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία είναι ειδικοί στο να προσβάλλουν και να υποτιμούν τα παιδιά τους, με σκληρές και αναίσχυντες παρατηρήσεις για τα λάθη τους, για τα αδύνατα σημεία τους, ακόμη και για ορισμένα σωματικά χαρακτηριστικά τους. 'Αλλη εκδοχή  παρόμοιας συμπεριφοράς γονέων είναι να τα ειρωνεύονται και να τα χλευάζουν για ορισμένες παιδιάστικες επιδόσεις τους. Η λεκτική βία παρουσιάζεται όταν:

• Η στάση του παιδιού δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που προσδοκούν οι γονείς. Στον ψυχισμό του παιδιού αυτό που καταγράφεται είναι η εγκατάλειψη . Αν δεχτούν  κάποια επίπληξη ή κατάκριση, αν βιώσουν έναν χωρισμό, θα πέσουν σε απόγνωση, οι αντιδράσεις τους θα είναι απρόβλεπτες, συχνά εναντίον του εαυτού τους: κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας, αυτοτιμωρούνται (καίγονται με τσιγάρα ή χαρακώνουν το δέρμα του με ξυράφι). Οι ψυχίατροι γνωρίζουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, με σοβαρές διαταραχές, άγχος και κατάθλιψη. Η ψυχοθεραπεία είναιιδιαίτερα δύσκολη για τους ασθενείς αυτούς, είναι εξαιρετικά ευάλωτοι και αδύναμοι, έχουν πολύ κακή εικόνα για τον εαυτό τους. Η αυτοεκτίμησή τους είναι καταρρακωμένη, σιχαίνονται τον εαυτό τους, το σώμα τους, τις αντιδράσεις τους, τα συναισθήματά τους. Η αυτοεκτίμησή τους είναι τόσο κλονισμένη που δυσκολεύονται πολύ να κάνουν σχέση. Και την παραμικρή ακόμη απομάκρυνση του συντρόφου τους την βιώνουν σαν απόρριψη. Η αυτοεκτίμησή τους κρέμεται απο μια κλωστή και έτσι καταρρέουν εντελώς. Οι έρευνες λένε ότι τα άτομα αυτά θα πρέπει να έχουν βιώσει στην παιδική τους ηλικία  είτε έλλειψη αγάπης σε μεγάλο βαθμό είτε κάποια κακοποίηση ή άμεση σεξουαλική βία.

Απο το βιβλίο C. Andre & F. Lelord "Η αυτοεκτίμηση - μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου"