Ζωή

Με νανούρισες  με κουδουνίστρες και όνειρα….

Με γλύκανες  με την προοπτική της ευτυχίας  μεγαλώνοντάς  με με την αθωότητα ενός παιδιού.

Κι  έπειτα  η δύναμή σου  με έσπρωξε στη ζωή των συναισθημάτων…..

Για ένα διάστημα ένιωσα πως σε κατείχα, πως εγώ και σύ ήμασταν ένα, πως ήσουν δική μου, στο δικό μου έργο, στο δικό μου ταξίδι, στο δικό μου σύμπαν.

Και ήρθες σαν ένας τυφώνας αντιθέσεων  για να μου υπενθυμίσεις τα χίλια σου πρόσωπα,

Σκληρή, απόμακρη,τρυφερή και γλυκόπικρη. Με φόβισες, με καθήλωσες, με θύμωσες, μα με έμαθες  να  κάνω και τις αντιθέσεις σύνολο, να μπορώ να βλέπω, να μπορώ να αποδέχομαι, να μπορώ να ενσωματώνω.

Με γέρασες μαθαίνοντάς με να υποκλίνομαι  στο μεγαλείο σου.

Με έκανες να καταλάβω πως τελικά το ταξίδι έγινε για να με ενσωματώσεις εσύ  στο δικό σου σύμπαν, στο δικό σου έργο.

Πως το μάθημά μου ήταν να αφεθώ σε σένα και όχι να σε μάθω.

ΖΩΗ αφήνομαι στα χέρια σου, στην δύναμή σου, στις χαρές και τις λύπες σου, στο θαύμα σου που δεν έχει αρχή και τέλος, στην ανεξέλεγκτη ροή σου.

ΖΩΗ σ’ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις δώσει  μα και  για όσα μου έχεις στερήσει.