Όποιος αγάπησε, έχει νιώσει το κεντρί της αγάπης.
Όταν φτιάχνουμε μια σχέση, ελπίζουμε ότι θα πάρουμε εκείνο που θέλουμε. Μόλις οι επιθυμίες μας διαχυθούν αμοιβαία σε μια αρμονική κατάσταση συμβιβασμού, τότε υπάρχει αγάπη. Όταν συγκρούονται, υπάρχει αντιπαράθεση. Ακόμα και η αγάπη δειλιάζει κάτω απο τέτοιες ανελέητες πιέσεις.
Είναι πολύ φυσικό να θέλουμε ν΄αποφύγουμε την επανάληψη οδυνηρών εμπειριών. Ωστόσο, προσπαθώντας ν'αποφύγουμε οτιδήποτε υπονοεί την πιθανότητα πόνου, γινόμαστε υπερβολικά προσεκτικοί και συνεσταλμένοι. Απομονώνουμε τον εαυτό μας πίσω απο αμυντικά τείχη πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό ξεφεύγουμε απο τους κινδύνους της οικειότητας, της στενής και ανεπιτήδευτης σχέσης.
Ίσως υπάρχει ανακούφιση στην υποχώρηση και την απομάκρυνση, δεν διαρκεί, όμως, πολύ. Η πραγματικότητα διδάσκει πως είναι δύσκολο να επιβιώσουμε χωρίς ανθρώπους γύρω μας, όπως είναι το ίδιο δύσκολο να ζήσουμε χωρίς αγάπη. Έτσι, όταν τελειώσει η σχέση που δημιουργήσαμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή απο το ξεκίνημα μιας νέας σχέσης. Είναι ανάγκη να σηκωθούμε απο το πέσιμο και να σταθούμε ξανά όρθιοι. Οι πραγματικοί εραστές δεν θα μας βρούν στο παραμυθένια κάστρα και όσο για τους ιππότες με τις λαμπερές πανοπλίες, ανήκουν πια στο μακρινό παρελθόν. Ο καλύτερος τρόπος να επιστρέψουμε στη ζωή είναι να δώσουμε ζωή. Θα χρειαστεί, ίσως, καιρός να μαζέψουμε τα κομμάτια, αλλά η εμπειρία απο το γρίφο θα διευκολύνει την ανάπτυξη και υιοθέτηση ενός νέου πρότυπου στη ζωή μας την επόμενη φορά.
Ας θυμόμαστε ότι δεν ήταν η αγάπη που οδήγησε τη ζωή μας στο περιθώριο. Όπως η ζωή η ίδια, η αγάπη υπάρχει πάντοτε και μας περιμένει, προκλητική και γεμάτη υποσχέσεις όπως πάντα.
Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου