Όταν ήμουν μικρός, είδα την μητέρα μου να σκοντάφτει και να πέφτει την ημέρα ακριβώς που έπαιρνε εξιτήριο απο το νοσοκομείο. Τρόμαξα και της είπα ότι ίσως θα έπρεπε να μπει ξανά μέσα. Αυτή κοίταξε το τρομαγμένο πρόσωπό μου και είπε....΄΄Οι άνθρωποι πέφτουν και, πρώτα ο θεός, μετά σηκώνονται και πάλι όρθιοι. Έτσι είναι η ζωή΄΄.
Οι απώλειες μοιάζουν πολύ με τις πτώσεις. Υπάρχει κάτι το αρχετυπικό στην απώλεια, είτε πρόκειται για την απώλεια ενός προσώπου ή ενός πράγματος είτε για την απώλεια ισορροπίας ή την απώλεια της χάρης του θεού. Εμείς περνάμε μέσα απο τη φωτιά. Τότε αλλάζουμε, κάτι καινούργιο βγαίνει μέσα απο τη φωτιά, ένα διαμάντι που δεν είναι πλέον ακατέργαστο. Η κοινωνία βιώνει την απώλεια και το ίδιο συμβαίνει με τις οικογένειες και τα άτομα. Αρχικά, μία οικογένεια μπορεί να βιώνει το χάος που μπορεί να περιβάλλει μία απώλεια και να διαμελιστεί.
Μετά την απώλεια, η οικογένεια αλλάζει, ανασυντίθεται, έτσι γίνεται και με το άτομο.
Απο το βιβλίο της Ε.kubler-Ross ''Μαθήματα Ζωής''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου